افعال کمکی یا معین (Auxiliary verbs)

افعال کمکی یا معین (Auxiliary verbs) اغلب قبل از یک فعل دیگر که فعل اصلی (Main verb) نام دارد، در جمله قرار می‌گیرند و وظیفه آنها کمک به فعل اصلی جمله در تشکیل یک عبارت فعلی می باشد.

افعال کمکی یا معین را می‌توان به دو دسته زیر تقسیم نمود:
 

افعال کمکی اصلی

be, have, do

افعال کمکی وجهی

must ought to used to

shall should

may might

can could

will would

 

ویژگیهای افعال کمکی

الف) افعال کمکی اصلی

حالت سوم شخص مفرد (-s form)، گذشته ساده و اسم مفعول (قسمت سوم فعل) آنها نامنظم (بی قاعده) می باشد:
 

PAST PARTICIPLE	PAST TENSE	-S FORM	be: have: do:
been had done	was / were had did	is has does

ب) افعال کمکی وجهی

1- در حالت سوم شخص مفرد (بر خلاف افعال معمولی) -s نمی‌گیرند:

•  He can play the piano quite well. (not: She cans ...) 
   

•  She must work harder. (not: He musts ...)

 

2- در جملات پرسشی و منفی، از فعل کمکی دیگری استفاده نمی‌کنند:

• What would you buy if you won the prize?
  (not: What did you would buy ...)

3- هیچگاه to بعد از آنها قرار نمی‌گیرد (به استثنای ought to و used to):

• You should phone the police as soon as possible. (not: you should to phone ...) 
   

4- هیچگاه -ed یا -ing نمی‌گیرند:

 musting, musted

5- هیچگاه با یکدیگر به کار برده نمی‌شوند:

• I might could wash the car.

 

قابلیت های مختلف افعال کمکی

1- برای منفی کردن یک جمله کافی است پس از فعل کمکی، not اضافه کنید و یا از حالت مخفف آن استفاده کنید:

He will come → He will not (won't) come.

2- برای پرسشی کردن یک جمله، فعل کمکی را باید قبل از فاعل جمله قرار دهید:

 He will come → Will he come?

3- برخی اقات می‌توان فعل اصلی پس از فعل کمکی را حذف نمود به شرط آنکه معنی آن (با توجه به شرایط) واضح باشد:

• 'Will he come tonight?' 'No, he can't.' (='he can't come.') 
   

• 'I've never been to China. Have you?'