Context adaptation چیست؟

علاوه بر تناسبی که بین زبان مبدأ و مقصد از لحاظ زبانی باید وجود داشته باشد، ترجمه‌ی طبیعی باید از لحاظ بافت (context) نیز بین زبان مبدأ و مقصد، هماهنگی موجود باشد. مسائل ترجمه صرفاً منحصر به مسایل لغوی و دستوری نیستند بلکه جزئیات دیگری از قبیل لحن و وزن جمله (ریتم) نیز وجود دارند که در نظر نگرفتن آن‌ها می تواند ترجمه را از تناسب طبیعی‌اش خارج سازد و به‌ قولی چسبیدن به واژه‌‌ها و یا به عبارت دیگر توجه صرف به واژه‌‌ها، چه بسا روح ترجمه را بکشد.

ترجمه طبیعی واقعی (از نظر مخاطب، زبان و context) را از جنبه‌‌هایی می توان بر حسب مواردی‌ که باید از آن‌ها اجتناب شود، تعریف کرد، تا این‌که چیز‌هایی‌ که باید به آن‌ها پرداخته شود. به سخن دیگر، برای طبیعی جلوه کردن ترجمه، بعضی از لغات و ترکیبات، نباید وارد بافت خاص ترجمه شود، زیرا وجود برخی از ناهنجاری‌هایی که در ترجمه‌‌های موفق هرگز وجود ندارد سبب می شود که خواننده بلافاصله متوجه شود که مترجم، از شناخت مفهوم دور شده است.

ترجمه و سبک های ترجمه

مترجمان می دانند که هر زبان از دو لایه ژرف ساخت و روساخت تشکیل شده است. ژرف ساخت بیشتر زبان ها تا حدی به یکدیگر نزدیک است. 

ترجمه نوعی بازآفرینی [اثراصلی] در زبان جدید است و نه صرفاً بر گردان یک اثر از زبانی به زبان دیگر. از این رو وفاداری به متن منحصر به این نیست که ساختار جمله های داستان بطور کامل از زبان خارجی به زبان فارسی برگردانده شوند.

بعضی از ترجمه های ادبیات داستانی، به حدی از معیارهای مرسوم عدول می کنند که موجب اعتراض خوانندگان می شوند. به نظر می رسد که عده ای از این مترجمان، به تازگی دوره دانشگاهی یا غیردانشگاهی زبان را تمام کرده اند و به دلیل نداشتن تجربه کافی و عدم مشورت با مترجمان ورزیده و مجرب، ترجمه هایی را انجام داده اند که احتمالا چند سال بعد، خودشان هم آنها را قبول نخواهند داشت.